مانوز در بسیاری از انواع میوه‌ها یافت می‌شود و به طور طبیعی در بدن انسان وجود دارد. مانوز فرآیند حیاتی به نام گلیکوزیلاسیون را انجام می‌دهد که ساختار پروتئین‌ها را تثبیت کرده و به آن‌ها در تعامل با مولکول‌های دیگر کمک می‌کند.
تاکنون، کاربرد‌های پزشکی زیادی فراتر از بازگرداندن گلیکوزیلاسیون در افراد مبتلا به بیماری‌های نادری که این فرآیند دچار اختلال می‌شود، پیدا نشده است. مطالعات قبلی نشان داده اند که مانوز می‌تواند رشد برخی از انواع سرطان را کاهش دهد، اما مشخص نیست که چگونه این اتفاق می‌افتد؛ بنابراین برای مطالعه جدید، دانشمندان موسسه بین المللی سرطان اوزاکا شروع به بررسی این موضوع کردند.
هادسون فریز (Hudson Freeze) یکی از پژوهشگران این مطالعه گفت: بیش از یک قرن است که مشخص شده مانوز برای زنبور‌های عسل کشنده است، زیرا آن‌ها نمی‌توانند آن را مانند انسان پردازش کنند و این عامل به عنوان سندرم زنبور عسل شناخته می‌شود. ما می‌خواستیم ببینیم آیا رابطه‌ای بین سندرم زنبور عسل و خواص ضد سرطانی مانوز وجود دارد که می‌تواند منجر به رویکردی کاملاً جدید برای مبارزه با سرطان شود.
محققان با سلول‌های فیبروسارکوم انسانی، نوع نادری از سرطان بافت همبند، آزمایش انجام دادند. این سلول‌ها طوری مهندسی شدند که متابولیسم مانوز آن‌ها به دقت کنترل شود و محققان دریافتند، اگر سلول‌ها فاقد آنزیمی باشند که مانوز را متابولیزه می‌کند، تکثیر آن‌ها به سرعت کاهش یافته و آن‌ها را به طور قابل توجهی در برابر شیمی درمانی آسیب‌پذیرتر می‌کند.
فریز در این باره می‌گوید: ما دریافتیم که ایجاد سندرم زنبور عسل در این سلول‌های سرطانی باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند بلوک‌های سازنده دی ان‌ای را سنتز کرده و به طور عادی تکثیر کنند. این موضوع به توضیح اثرات ضد سرطانی مانوز که ما در آزمایشگاه مشاهده کرده ایم کمک می‌کند.
این تیم تحقیقاتی معتقد است که استفاده از مانوز به عنوان یک درمان ثانویه در برابر سرطان باید عوارض جانبی کمی داشته باشد، زیرا در حال حاضر در سراسر بدن انسان رایج است. با این حال، هنوز به کار و مطالعات بیشتری نیاز است تا مشخص شود که کدام نوع سرطان می‌تواند بهترین عملکرد را داشته باشد.
شرح کامل این تحقیق و یافته‌های حاصل از آن در مجلهتخصصی eLife منتشر شده است.