به گزارش مجله ایرانی الانی کامارک در مقاله‌ای برای اندیشکده بروکینگز نوشت: ترامپ در انتخاب سناتور جی دی ونس از اوهایو به عنوان معاون خود، فردی را برگزید که به‌عنوان نویسنده کتاب پرفروش “مرثیه هیلی‌بیلی، کتابی درباره دشواری بزرگ شدن در فقر، به شهرت ملی رسید. در سال ۲۰۱۶، او حرف‌های تندی در مورد ترامپ برای گفتن داشت، اما در سال ۲۰۲۲، زمانی که برای مجلس سنا نامزد شد، با قاطعیت از ترامپ حمایت کرد، حمایت او را دریافت کرد و کرسی را به دست‌آورد.
از آن زمان، او یک پیام رسان وفادار به پایگاه ترامپ بوده است. ونس می‌گوید که انتخابات ۲۰۲۰ “دزدیده شده” است. او افرادی را که به دلیل مشارکت در حمله به کنگره بازداشت شده اند “زندانی سیاسی” خواند و گفت ترامپ باید از تعقیب کیفری مصون باشد. ونس در جای دیگری گفته اگر در ۶ ژانویه معاون رئیس جمهور بود، نتایج انتخابات را تایید نمی‌کرد. در مورد مسائل دیگر، ونس القا کرد که بایدن و دموکرات‌ها عمداً آمریکایی‌های میانه را با مسموم می‌کنند تا از رای دهندگان جمهوری‌خواه انتقام بگیرند. او گفت که ترامپ باید همه بوروکرات‌ها را اخراج کند.
کاری که ترامپ در انتخاب ونس انجام داد این بود که نسخه‌ای جوانتر، خوش‌تیپ‌تر و واضح‌تر از خود انتخاب کرد تا وضعیت خود را تقویت کند. در انتخاب معاون رئیس جمهور، نامزدهای ریاست‌جمهوری چندین مدل را برای انتخاب دارند. در بیشتر تاریخ آمریکا، معاونان رئیس جمهور برای “تعادل” انتخاب می‌شدند. تعادل مورد بحث می‌تواند جغرافیایی باشد. تعادل همچنین می‌تواند ایدئولوژیک و باشد. اغلب اوقات، پویایی بین رئیس‌جمهور و معاون رئیس‌جمهور از سرد و بسیار صمیمانه به کاملا خصمانه تبدیل می‌شده است. نتیجه این بود که معاونان رئیس‌جمهوری کنار گذاشته شدند یا کارهای کم‌اهمیت به آنها سپرشده شد یا برای شرکت در مراسم تشییع جنازه در کشورهای خارجی و شرکت در نقش‌های عمدتاً تشریفاتی دیگر اعزام شدند.
مدل موازنه یا تعادل اساساً به دلیل ضرورت انتخاباتی ایجاد شد. اما در چند دهه گذشته، مدل متعادل کننده جای خود را به مدل دوم داده است. مدل جدیدی از معاونت ریاست جمهوری در ۹ ژوئیه ۱۹۹۲ متولد شد، زمانی که بیل کلینتون با ال گور در خانه‌اش در تنسی تماس گرفت و از او خواست تا به او بپیوندد. حتی در مورد کلینتون و گور تعادلی وجود نداشت. گور نیز مانند کلینتون جوان بود. او نیز مانند کلینتون یک جنوبی بود و دارای شجره نامه آیوی لیگ بود. گور مثل کلینتون از جناح محافظه کارتر حزب دموکرات که اخیراً به جنبش دموکرات جدید تبدیل شده بود، برخاسته بود. در تمام طول رقابت طولانی و پر درام کلینتون برای نامزدی، فرض طبقه سیاسی این بود که ماریو کومو، فرماندار نیویورک به عنوان معاون او انتخاب شود. چرا که او با قوانین سنتی مطابقت داشت. او یک شمال شرقی و یک لیبرال مشتاق بود که هم ریشه‌های جنوبی کلینتون و هم ایدئولوژی دموکرات جدید او را که از بسیاری جهات چالشی برای پایه سنتی لیبرال حزب بود، متعادل می‌کرد. اما کلینتون همه را شگفت‌زده کرد. تقویت پیام برای کلینتون مهمتر از متعادل کردن وضعیت بود.
کلینتون در کتاب بیوگرافی‌اش با نام زندگی کلینتون می‌نویسد: انتخاب او (گور) با عقل متعارف مبنی بر اینکه نامزدهای معاونت ریاست جمهوری باید تعادل سیاسی و جغرافیایی ایجاد کنند، مطابقت نداشت. ما همسایه بودیم. او حتی از من کوچکتر بود. و او نیز با شاخه دموکرات نوین حزب شناسایی شد. من معتقد بودم که انتخاب او دقیقاً به این دلیل کار خواهد کرد که تعادل سنتی را برهم می‌زد.
مدل تقویت‌کننده از آن زمان به دلیل دو مزیت عمده‌اش نسبت به مدل متعادل کننده محبوب بوده است: اول این که به نامزد انتخاباتی کمک می‌کند تا در انتخابات شرکت کند و به یک نامزد کمک می‌کند تا قدرت را به دست بگیرد. اگر بیل کلینتون ماریو کومو را به عنوان معاون رئیس‌جمهور خود انتخاب می‌کرد، مردمی که به دلیل رویکرد میانه‌روی او به سیاست جذب او شده بودند، از خود می‌پرسیدند که آیا وقتی یک لیبرال قدیمی با او در رای‌گیری قرار می‌گیرد، اوضاع به شکل میانه‌روانه ادامه پیدا خواهد کرد؟
وقتی صحبت از دولت می‌شود، «مدل تقویت کننده» مزایای بیشتری دارد. زمانی که روسای جمهور یا نامزدهای ریاست جمهوری نامزدی را انتخاب می‌کردند که اوضاع را به تعادل برساند، معمولاً فردی را انتخاب می کردند که کاملاً با او موافق نبودند. جای تعجب نیست که تاریخ مملو از جفت رهبرانی است که غالباً در زمان حکومت داری یکسان عمل نمی‌کردند. اگر معاون رئیس جمهور برای “تقویت” پیام نامزد ریاست جمهوری انتخاب شود، معاون رئیس جمهور می تواند کمک واقعی به رئیس‌جمهور باشد.
مدل مشارکت از زمان انتخاب گور در هر معاونت ریاست جمهوری عادی شده است.
ترامپ در مورد سناتور ونس انتخاب موثری کرده است. ونس نه تنها پیام‌های اصلی ترامپ را تقویت می‌کند، بلکه به عنوان یک معاون رئیس‌جمهور نیز قابل اعتماد خواهد بود. چیزی که وقتی رئیس‌جمهور مسن باشد بسیار مهم است. ترامپ ۷۸ ساله است. او به رئیس‌جمهور سالخورده کمک می‌کند تا کارها را انجام دهد و مبارزه را به روش‌های بسیار مؤثر ادامه دهد.
*ترجمه: مهسا مژدهی
۳۱۱۳۱۲