به گزارش مجله ایرانی، این سحابی با وسعت حدود ۴ سال‌نوری، بقایای منبسط‌شونده جو ستاره‌ای خورشید مانند و در حال مرگ است که به فضای میان‌ستاره‌ای راه یافته است، زیرا کوره مرکزی ستاره پس از میلیاردها سال، از سوخت هیدروژن و سپس سوخت هلیوم برای گداخت هسته‌ای تخلیه شده است.
در نزدیکی مرکز سحابی سیاره‌نما، بقایای هسته داغ ستاره را می‌بینید که هرچند گداخت هسته‌ای در آن متوف شده، اما هنوز بسیار داغ است و به رنگ آبی می‌درخشد؛ البته ابعاد آن چیزی در حدود زمین است و ازاین‌رو، آن را کوتوله سفید می‌نامیم. جونز-امبرسون ۱ در مقیاس کیهانی، پدیده زودگذری است و تا چند هزار سال آینده محو خواهد شد؛ اما کوتوله سفید داغ و مرکزی آن میلیاردها سال طول می‌کشد تا سرد شود و درنهایت به کوتوله سیاه تبدیل شود.
این سحابی سیاره‌نما که با نام PK 164 +31.1 نیز شناخته می‌شود، کم‌نور است و به‌سختی می‌توان آن را از پشت تلسکوپ تشخیص داد؛ اما این چشم‌انداز عمیق که بیش از ۱۲ ساعت برای تهیه آن نوردهی شده، جزئیات خیره‌کننده‌ای را آشکار می‌کند. در زمینه تصویر، ستارگان کهکشان خودمان، راه‌شیری و کهکشان‌های پس‌زمینه را تا دوردست‌های عالم می‌بینید.
جالب است بدانید که ستاره ما، خورشید تقریبا نیمی از عمر ۱۰ میلیارد ساله خود را پشت سر گذاشته و حدود ۵ میلیارد سال دیگر به غول سرخ تبدیل خواهد شد که چند صد میلیون سال ادامه خواهد یافت ولی درنهایت لایه‌های خارجی جو آن پراکنده خواهند شد و سحابی سیاره‌نمایی را پدید خواهند آورد. عمده جرم خورشید به شکل کوتوله‌ای سفید باقی خواهد ماند.
اعتبار تصویر و حق چاپ: تیم OURANOS، (ژان باپتیست اروکس، ژان کلود ماریو، ماتیو گینو و متیو تکی). برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.
منبع: تصویر روز ناسا
۵۴۵۴