در میان اخبار فشرده‌ای که این روز‌ها از جشنواره فیلم فجر مخابره می‌شود، انتشار خبر پخش بازی تیم ملی ایران و سوریه در سینماها، روحیه خوبی به دلسوزان سینما اعطا کرد. اتفاقی که با توجه به ثمرات مثبت آن، متاسفانه هنوز به جریان تبدیل نشده و همواره کار از جایی که باید، شروع نمی‌شود.
درحالی‌که شاید این انتظار وجود داشت که بازی‌های گروهی تیم ملی فوتبال کشورمان، در سینماها نمایش داده شود، اما بالاخره این اتفاق به مرحله حذفی رسید تا سینما‌های سراسر کشور بتوانند عصر چهارشنبه، بازی تیم ملی فوتبال کشورمان با سوریه را نمایش دهند.
نمایش فوتبال در سینماها، یک بازی تماما برد است که در لوای آن، هم نیاز‌های فوتبال‌دوستان پوشش داده می‌شود و هم سینماداران به سود خوبی می‌رسند
در عرف سینماداری بین‌المللی و بسته به سیاست‌های سینمایی کشورها، آن‌ها ۲۰ تا ۳۰ درصد از ظرفیت کلی خود را به مواردی غیر از فیلم دیدن اختصاص می‌دهند که این موارد می‌تواند شامل برگزاری کنسرت، تئاتر، نمایش‌های آنلاین، نمایش مسابقات ورزشی و… شود. به همین جهت سینما برای آن کشورها به صنعت پول‌سازی تبدیل می‌شود که هم برای سینمادار و هم برای دولت مرکزی، یک بازی برد – برد است که اقتصاد سنگینی در آن تعریف می‌شود.
در اینجا و با توجه به ازدیاد سالن‌های سینمایی که تا پایان دولت به عدد ۱۰۰۰ می‌رسد نیز باید برنامه‌ریزی‌هایی مدون و حرفه‌ای برای سینما تعریف شود تا این اماکن، تنها محدود به پخش فیلم نباشند. این اتفاق باید تبدیل به یک فرهنگ و جریان شده و از فاز نمونه‌های موردی خارج شود. این رویکرد سبب رونق نسبی سینماها شده و روح سینما رفتن را در مخاطبان سینما و البته آن دسته‌ای که چندان قائل به فیلم دیدن در سالن‌های سینما نیستند، بیدار کرده و آن‌ها را با ویژگی‌های سالن‌های تاریک و حس ناب تماشا در سینما آشنا می‌کند.
پاس گل فوتبال به سینما
نمایش فوتبال در سینماها، یک بازی تماما برد است که در لوای آن، هم نیاز‌های فوتبال‌دوستان پوشش داده می‌شود و هم سینماداران به سود خوبی می‌رسند. همچنین نمایش فوتبال در سینماها، سبب تقویت نشاط عمومی جامعه شده و حال مردم را بهتر می‌کند که این عملکرد‌ها می‌تواند در نقشه‌راه کلی نظام در جهت تقویت نشاط اجتماعی تفسیر شده و بازده بسیار خوبی داشته باشد.
فارغ از این موارد، با این قبیل ابتکارها، سیاست سینماداری در ایران، بیشتر به سمت استاندارد‌های رایج جهانی نزدیک شده و ضمن خروج از آن حالت سنتی، روند صنعتی شدن را با دور تندتری دنبال می‌کند. صنعتی شدن سینمای ایران یک کلونی رویایی است که ۳۰ میلیونی شدن مخاطبانش، تنها گوشه‌ای از آن به حساب می‌آید. برای سینما و نقش‌هایی که می‌تواند ایفا کند باید یک برنامه نوین ریخته شود تا نقش فعلی سینما با یک بازپروری هوشمندانه، از شکل سنتی خود خارج شده و بازدهی به‌مراتب بهتری در تمام ایام سال داشته باشد.