در شرایطی که خود اوکراینی‌ها نیز ملاحظات و تردید‌های زیادی در خصوص ادامه جنگ دارند، ورود کشور‌هایی مانند سوئد به صحنه منازعه چه فایده‌ای برای آنها دارد؟
به گزارش خبرگزاری آنا، دولت سوئد اخیرا با تخصیص بزرگترین بسته کمکی خود به اوکراین به ارزش ١،٢٣ میلیارد دلار موافقت کرد.
این اقدام در حالی صورت می‌گیرد که مذاکرات پنهان روسیه و آمریکا بر سر نحوه انعقاد پیمان آتش‌بس و چگونگی پایان دادن به جنگ اوکراین ادامه دارد و ولودیمیر زلنسکی رئیس‌جمهور اوکراین شدیدا از اینکه چنین مذاکراتی بدون حضور وی صورت می‌گیرد ناراضی و خشمگین است.
فارغ از آنچه در پنهان و پیدای مذاکرات آتش‌بس می‌گذرد، سوال اصلی اینجاست که درست در چنین شرایطی که خود اوکراینی‌ها نیز ملاحظات و تردید‌های زیادی در خصوص ادامه جنگ دارند، ورود کشور‌هایی مانند سوئد به صحنه منازعه چه فایده‌ای برای آنها دارد؟!
واقعیت امر این است که اساسا تصمیم سال گذشته سوئد مبنی بر عضویت در پیمان آتلانتیک شمالی، به معنای تصاعد بحران‌های امنیتی و افزایش هزینه‌های برون مرزی استکهلم خواهد شد.
در حال حاضر نیز سوئد یکی از تصمیمات مهم خود (به عنوان یک عضو جدید ناتو) را بدون هیچ گونه منطقی راهبردی، سیاسی و حتی نظامی اتخاذ کرده است.
محصول این تصمیم، پررنگ‌تر شدن تهدید سوئد برای روسیه خواهد بود.
در طول جنگ اوکراین، دوکشور فنلاند و سوئد به عضویت پیمان آتلانتیک شمالی در آمدند تا عملا هر ۴ کشور حوزه نوردیک (سوئد، نروژ، دانمارک و فنلاند) تبدیل به قلمروی ناتو شوند. در مقابل، روسیه حضور نظامی خود را در دریای شمال و بالتیک تشدید کرده و بخشی از تغییر دکترین هسته‌ای خود را نیزمعطوف به تهدیدی به نام «گسترش ناتو به شمال» نموده است.
صورت مسئله گویاست! سوئدی‌ها دچار خبطی راهبردی و محاسباتی شده‌اند.
پال جانسون‌وزیر دفاع سوئد، در ماه ابتدایی سال ۲۰۲۵ میلادی در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که این کشور شمال اروپا موافقت کرده است تا بزرگترین بسته کمکی خود به ارزش ١،٢٣ میلیارد دلار (١٣,٥ میلیارد کرون سوئد) را به اوکراین اهدا کند. این هجدهمین بسته کمکی سوئد از زمان آغاز جنگ اوکراین در فوریه ۲۰۲۲ است.
بنابر اعلام وزیر دفاع سوئد، دولت این کشور اکنون برای تامین تجهیزات اولویت بندی شده‌ای از جمله توپخانه و هواپیماهای بدون سرنشین، در حال مذاکره با تامین کنندگان سوئدی و اروپایی است. این تصمیم سوئدی ها، حتی اگر به صورت کامل اجرایی نشود منتج به شکل گیری منازعات پایداری میان مسکو و استکهلم خواهد بود که ممکن است خود را در آوردگاه‌های گوناگون نشان دهد. این منازعات پایدار در آینده ممکن است از کنترل طرفین و سازمان‌های بین‌المللی خارج شود.